Τρίτη 17 Απριλίου 2018

Η σκαντζοχοιρίνα και το αγριοκάστανο

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν η Ρίνα, μια σκαντζοχοιρίνα, γλυκομίλητη και στρουμπουλούλα. Είχε πολλές μυτερές τριχούλες, που τις τέντωνε κάθε φορά που ένιωθε χαρά, λύπη, ενθουσιασμό, φόβο ή όταν απλά ήθελε να φοβερίσει άλλα ζωάκια. Η Ρίνα ήταν λυπημένη γιατί δεν είχε γεννήσει ποτέ μικρά σκαντζοχοιράκια όπως οι υπόλοιπες σκαντζοχοιρίνες. Και τα αγαπούσε τόσο πολύ τα μικρά σκαντζοχοιράκια!
Ένα πρωί ξεκίνησε να σεργιανάει στο δάσος για να βρει τροφή. Περπάτησε πάνω σε ξερά φυλλαράκια, ανάμεσα από δένδρα ψηλά, διέσχισε λιβάδια. Μύριζε με τη μουσούδα της από εδώ, μύριζε από εκεί και όλα της φαινόταν τα ίδια και τα ίδια. Κοίταξε ψηλά και είδε σε μια φωλιά ένα κοτσυφάκι που το τάιζε στο στόμα η μαμά του, η κοτσυφίνα. Αναστέναξε η σκαντζοχοιρίνα. Κοίταξε μπροστά της και είδε ένα σκιουράκι στην αγκαλιά της μαμάς του σκιουρίνας. Αναστέναξε και πάλι.
-Γιατί να μην έχω και εγώ ένα σκαντζοχοιράκι να το αγκαλιάζω και να το ταΐζω; Παραπονέθηκε.
Κι όπως συνέχιζε να περπατάει, ένιωσε να κουράζεται και κάθησε πάνω σε ένα απαλό στρώμα από ξερά φυλλαράκια καστανιάς. Έκλεισε τα μάτια της και ονειρεύτηκε πως κρατούσε αγκαλιά ένα μικρό, χαριτωμένο και ήσυχο σκαντζοχοιράκι. Μετά από λίγο άνοιξε τα μάτια της και είδε μπροστά της κάτι που έμοιαζε με σκαντζοχοιράκι! Ήταν ένα κάστανο από την μεγάλη αγριοκαστανιά του δάσους. Το αγκαθωτό του περίβλημα, η μεγάλη λαχτάρα που είχε να αποκτήσει παιδί, αλλά και τα μυωπικά ματάκια της την έκαναν να μπερδευτεί.
-Τι όμορφο μωράκι που είσαι! Αναφώνησε και έσκυψε να το μυρίσει.
-Και πόσο όμορφα μοσχοβολάς! Σκαντζοχοιροευωδιά!
Το πήρε στην αγκαλιά της. Του χαμογέλασε και το γαργάλησε. Του σιγοτραγούδησε και το χάιδεψε.
-Είσαι πολύ ήσυχο μωράκι, είπε η σκαντζοχοιρίνα και ξεκίνησε για το σπίτι της με το μωρό στην πλάτη της, χαρούμενη όσο ποτέ.
Όταν έφτασε στην φωλιά της, το έβαλε να κοιμηθεί και παρέμεινε δίπλα του όλο το βράδυ. Σαν ξημέρωσε το έβγαλε στον ήλιο να ζεσταθεί. Την είδαν οι σκαντζόχοιροι της γειτονιάς και κρυφογέλασαν. Τα μικρά σκαντζοχοιράκια μαζεύτηκαν όλα μαζί και ξεκίνησαν παιχνίδι. Το σκαντζοχοιράκι της Ρίνας όμως ακόμη κοιμόταν. Και πώς να μην κοιμόταν αφού ήταν ένα κάστανο μέσα στο περίβλημά του; Πέρασαν οι μέρες  με την Ρίνα να φροντίζει το κάστανο μωρό της. Μια μέρα βροχερή, που καθόταν στην φωλίτσα με το κάστανο αγκαλιά, άκουσε κλάμα και σηκώθηκε ανήσυχη. Είδε ένα άλλο μικρό σκαντζοχοιράκι να κλαίει. Είχε βραχεί το τρλιχωμα του και τουρτούριζε. Άνοιξε τα μπροστινά της ποδαράκια και το αγκάλιασε να το ζεστάνει.
-Γιατί κλαις μικρό μου; του είπε.
-Έχασα τη μαμά μου! Ψέλλισε το μικρό σκαντζοχοιράκι. Περπατούσαμε μαζί στο δάσος και ξαφνικά την έχασα από τα μάτια μου, τα μυωπικά μου μάτια που δεν με βοηθάνε να βλέπω καλά.  Είμαι μόνο και απροστάτευτο, παραπονέθηκε το αληθινό σκαντζοχοιράκι.
Η Ρίνα συγκινήθηκε.
-Τι όμορφο μωράκι που είσαι! Αναφώνησε και έσκυψε να το μυρίσει.
-Και πόσο όμορφα μοσχοβολάς! Αληθινή σκαντζοχοιροευωδιά! Θα μείνεις μαζί μου, του είπε αποφασιστικά και άνοιξε την φωλιά της στο μικρό κι αβοήθητο πλασματάκι.
Κι όπως το βόλεψε στα ξεραμένα φυλλαράκια, το κοίμισε κι αυτό δίπλα στο αγριοκάστανο. Όλο το βράδυ τα παρατηρούσε. Μοιάζανε τόσο πολύ! Όμως συγκρίνοντάς τα πρόσεξε τις διαφορές τους. Το ένα είχε κεφαλάκι με μουσούδα, το άλλο ήταν στρογγυλό και είχε μόνο αγκάθια. Το ένα είχε τις τριχούλες του πεσμένες και κοιμόταν με την ανασούλα του να σιγοσφυρίζει, το άλλο κοιμόταν χωρίς να κουνιέται, με τις τριχούλες του τεντωμένες.
-Τζούνι μου, είπε τρυφερά η Ρίνα. Είσαι ένα αγριοκαστανάκι! Τι όμορφο που είσαι! Γέλασε με την ψυχή της η σκαντζοχοιρίνα. Τώρα κατάλαβε το μπέρδεμά της. Τώρα κατάλαβε γιατί κρυφογελούσαν οι υπόλοιπες σκαντζοχοιρίνες, όταν την έβλεπαν με το καστανάκι της. Σίγουρα θα δίσταζαν να μου πουν την αλήθεια για να μην την κακοκαρδίσουν! Σκέφτηκε και κούρνιασε δίπλα στο σκαντζοχοιράκι και το αγριοκαστανάκι.
Την επομένη το αγριοκαστανάκι είχε ανοίξει στα δύο. Από μέσα ξεπρόβαλλε ένα πανέμορφο κάστανο, καφετί και γυαλιστερό, με μια μικρή φουντίτσα στην κορυφή του. Κύλησε και ήρθε στην αγκαλιά του μικρού σκαντζόχοιρου.
-Αυτό είναι το καστανάκι σου, μικρέ μου, του είπε τρυφερά. Ξεπρόβαλλε από το περίβλημά του όσο εσύ κοιμόσουν, είναι σαν αδελφάκι σου!
Το σκαντζοχοιράκι χάρηκε. Είχε μια μανούλα, είχε και ένα αδελφάκι! Σηκώθηκε και αγκάλιασε τη νέα του μαμά.
-Κι αυτό είναι το περίβλημά του, η φωλίτσα του, είπε η Ρίνα. Εκεί θα το βάζεις να κοιμάται τα βράδια. Έλα τώρα, πάμε να σου δείξω και άλλα κάστανα, η αγριοκαστανιά είναι γεμάτη μικρά τζουνάκια!
Ξεκίνησαν μαζί, η Ρίνα και το μικρό σκαντζοχοιράκι. Στη διαδρομή τού έδειχνε τις ομορφιές του δάσους, τα ροζ κυκλάμινα και τα κίτρινα μανιτάρια, τα πράσινα σκαθάρια και τους αμέριμνους λαγούς με τους σαλταπήδους τους. Όταν έφτασαν στην αγριοκαστανιά, αντίκρυσε ένα μοναδικό θέαμα. Όλοι οι σκαντζόχοιροι του δάσους είχαν μαζευτεί με τα μικρά τους. Τα σκαντζοχοιράκια τρέχανε ανάμεσα στα πεσμένα αγριοκάστανα και παίζανε κρυφτό.
-Έλα, τρέχα και εσύ με τους μικρούς σκαντζόχοιρους, παίξε! Παρότρυνε τον μικρό της και του χαμογέλασε. Αυτή τη φορά δεν θα μπερδευτώ!
Η Ρίνα, χαρούμενη όσο ποτέ, καμάρωνε το παιδάκι της. Ήταν τόσο όμορφο να το βλέπει ευτυχισμένο! Χαμογέλασε στις σκαντζοχοιρίνες.
-Μας έδωσες ωραία ιδέα, Ρίνα! Είπε μία σκαντζοχοιρίνα. Τα μικρά μας ενθουσιάστηκαν με τους σωσίες τους, τα αγριοκάστανα. Ήταν μια καλή ευκαιρία να μάθουμε όλοι πως στη φύση υπάρχουν ομοιότητες που δεν μπορούσαμε να φανταστούμε.
Η Ρίνα ένιωσε ξεχωριστή. Άθελά της είχε κάνει ευτυχισμένη όλη την κοινότητα των σκαντζόχοιρων. Πιο πολύ όμως ένιωθε ξεχωριστή γιατί είχε ένα μικρό σκαντζοχοιράκι που θα το φρόντιζε και θα το μεγάλωνε όπως όλες οι μαμάδες σκαντζοχοιρίνες του δάσους!

1 σχόλιο: