ο μικρός Νεύτωνας

Σήμερα θα σας πω την καινούργια μου ανακάλυψη. Πήγα βόλτα με τον μπαμπά στο πάρκο και κάποια στιγμή ο μπαμπάς μου κάθησε στο παγκάκι να ξεκουραστεί. Μου έδωσε ένα μπαλάκι να κρατάω και έκατσε αναπαυτικά για να απολαύσει τη δροσιά του πεύκου. Το συγκεκριμένο μπαλάκι έχω βαρεθεί να το παίζω και έτσι αποφάσισα να μην ασχοληθώ με αυτό, αλλά να κοιτάζω ένα άλλο παιδάκι που καθόταν κάπως ανήσυχα στο καρότσι του και πετούσε με θυμό ό,τι του έδινε η μαμά του. Και τότε σκέφτηκα: "Γιατί τα πράγματα που πετάμε πέφτουν, αντί να παραμένουν στο σημείο όπου τα αφήνουμε;". Αποφάσισα λοιπόν να αφήσω ξανά στον αέρα το μπαλάκι μου για να διαπιστώσω αν θα έπεφτε. Και τελικά έπεσε. "Ω τί κρίμα!' σκέφτηκα μέσα μου "δεν μπορεί να κρατηθεί στη θέση του, να παραμείνει στον αέρα". Μετά σκέφτηκα να ξαναπροσπαθήσω. Ο μπαμπάς μου έδωσε το μπαλάκι πρόθυμα και εγώ το άφησα ξανά, χωρίς θυμό, έτσι απαλά. Και πάλι έπεσε. Ο μπαμπάς μου έδωσε ξανά το μπαλάκι, λιγότερο πρόθυμα αυτή τη φορά. Το ξαναάφησα πάλι απαλά. Και πάλι τα ίδια, το μπαλάκι έπεσε στο πλακόστρωτο. "Την επόμενη φορά θα το πετάξω προς τα πάνω να δω αν θα κρατηθεί εκεί ψηλά" σκέφτηκα. Ο μπαμπάς μού έδωσε το μπαλάκι κοιτάζοντάς με απειλητικά. Αδιαφόρησα για αυτό, "παιδί του είμαι και οφείλει να μου κάνει τα χατήρια" σκέφτηκα και συνέχισα τους πειραματισμούς μου. Το πέταξα όσο πιο ψηλά μπορούσα και παρακολούθησα την πορεία. Το μπαλάκι πήγε ψηλά ως τα πρώτα κλαδιά του πεύκου. Εκεί, συνάντησε μία πευκοβελόνα που έπεφτε και μετά, ενώ βρίσκονταν μπαλάκι και πευκοβελόνα στο ίδιο σημείο, το μπαλάκι έπεσε πιο γρήγορα από την πευκοβελόνα. Και όπως έπεσε το μπαλάκι, χτύπησε ένα παιδάκι στο κεφάλι. Εγώ συνέχιζα να κοιτάζω την πευκοβελόνα που έπεφτε αργά, αργά. Ο μπαμπάς μου αγριεμένος αυτή τη φορά πήρε το μπαλάκι, πήρε και το καρότσι και συνεχίσαμε τη βόλτα μας. Του χαμογέλασα και μου χαμογέλασε και αυτός "Τί χαμογελάς μπαγάσα;" μου είπε. "Εσύ παίζεις και το παιδάκι χτύπησε, σπίτι τώρα, τιμωρία". "Δεν χάρηκα που χτύπησε το παιδάκι μπαμπά, αλλά μόλις έμαθα πως όταν πετάμε τα πράγματα είτε προς τα πάνω είτε τα αφήνουμε στον αέρα αυτά πάντα πέφτουν κάτω. Μάλλον κάτι τα τραβάει προς τη γη. Όταν μεγαλώσω θα μάθω και θα σου εξηγήσω τί είναι αυτό που τραβάει τα μπαλάκια και τις πευκοβελόνες προς τη γη!" σκέφτηκα και κατσούφιασα. Όχι γιατί πηγαίναμε σπίτι, αλλά γιατί ο μπαμπάς μου έδειχνε να μην με καταλαβαίνει και μου έλεγε πως μοιάζω με τον Νεύτωνα. "Δεν ξέρω ποιο παιδάκι της γειτονιάς είναι ο Νεύτωνας, αλλά αν και αυτός σκέφτεται με την ίδια βαρύτητα τα ίδια πράγματα με εμένα, τότε σίγουρα του μοιάζω!" συλλογίστηκα και κούρνιασα στο καροτσάκι μου.